Θέμος Αναστασιάδης

Ξοδέψαμε έξι μήνες για να αποφασίσουμε τι θα γίνει με το επίδομα γάμου, κάναμε ενδιαμέσως και δυο εκλογές, φάγανε τα κόμματα τα σωθικά τους για να μαζέψουν 153 βουλευτές, κι αμέσως πέφτουμε στον πανεθνικό πανικό ότι δεν μας δόθηκε εντός 48 ωρών όλη η δόση!
 
Αν εμείς που έχουμε (και πρέπει) να λαμβάνουμε, φάγαμε έξι μήνες, οι είκοσι χώρες που πρέπει να συμφωνήσουν για να μας τα δώσουν δεν δικαιούνται έξι μέρες ή ακόμη κι έξι εβδομάδες για να βρουν κι αυτοί άκρη με τα κοινοβούλια και τους ψηφοφόρους τους;
 
Οπως όλοι δεν είμαι καθόλου σίγουρος, για το πότε ακριβώς θα δοθούν τα 30 τόσα δισ, κι ακόμη περισσότερο για το αν λύνουν το πρόβλημά μας. Ακόμη αμφιβάλλω όλο και πιο πολύ για το αν οι Γερμανοί θέλουν ή όχι να σωθούμε και υπό ποιους όρους. Το μόνο για το οποίο μπορείς να ‘σαι 100% σίγουρος είναι ότι δεν νοιάζονται καθόλου για το πόσο υποφέρει και πώς επιβιώνει ο ελληνικός λαός. Εκείνοι που δείχνουν να ενδιαφέρονται κάπως είναι οι Αμερικανοί, αλλά κι αυτοί, ας μην ξεχνιόμαστε, δεν πληρώνουν τον λογαριασμό. Οι Ευρωπαίοι θα τα δώσουν πάλι.
 
Με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, κι ακόμη κι αν υπάρχει πολιτική περιορισμένη ορατότητα, το μόνο που δεν ωφελεί είναι ο πανικός, η έντεχνη ανυπομονησία, ή... η εσπευσμένη καταγγελία της Ε.Ε ότι δεν μας τα ‘χε τα λεφτά έτοιμα στην είσοδο της Βουλής για παραλαβή, όπως φωνάζει η αντιπολιτευόμενη Αριστερά. Αυτά στερούνται σοβαρότητας, και μάλλον κάνουν κακό, ακόμη και στην περίπτωση που οι επιφυλάξεις και οι καχυποψίες είναι δικαιολογημένα πια βάσιμες.
 
Το βράδυ της ψηφοφορίας ο Στουρνάρας είπε «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», κι αυτά τα δύσκολα είναι που θα βιώσουμε στις επόμενες μέρες, εβδομάδες, μήνες. Τίποτα δεν θα λυθεί ως δια μαγείας. Ούτε μια και μόνο δόση μας φθάνει. Ο δρόμος είναι μονόδρομος και μακάρι να μην είναι αδιέξοδος. Ως τότε την Ελλάδα την συμφέρει να παρουσιάζει μια σοβαρή και ψύχραιμη εικόνα, αντί μιας τρελαμένης υστερικής κατάστασης τύπου φέρτε τα λεφτά γιατί δεν θα ‘χουμε να πληρώσουμε το δώρο του Δεκεμβρίου.
 
Και για το δώρο των Χριστουγέννων (ό,τι έχει απομείνει απ' αυτό τέλος πάντων) και για την νέα χρονιά, θα βρεθούν βασανιστικά τα λεφτά, αν αρχίσει να λειτουργεί το πλαίσιο που πάει να εφαρμοσθεί για μια ακόμη έκτακτη βοήθεια στην Ελλάδα.
 

Άλλωστε και ιστορικά το «εδώ και τώρα» δεν μας βγήκε ποτέ σε καλό. ΑΠ' ΤΟΝ Σοσιαλισμό (στις 18) έως τον καπιταλισμό. Οι «σειρήνες» εξ αριστερών και δεξιών, θα γίνονται όλο και πιο ελκυστικές όσο το ταξίδι  μεταβάλλεται σε μακροχρόνια Οδύσσεια. Τίποτα δεν θα 'ναι άμεσο. Τίποτα δεν θα 'ναι ανώδυνο. Απ’ την άλλη η εναλλακτική είναι το απολύτως τίποτα. Επαναλαμβάνω, δεν λέω ότι βλέπω φως. Αλλά το ότι είμαστε στο σκοτάδι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να βγάλουμε και τα μάτια μας, γιατί μας φαίνονται αχρείαστα.


ΥΓ: Θυμάται κανείς ποιος πολιτικός αρχηγός είχε πει «μακάρι να 'χαμε γίνει Αργεντινή» και μετά διευκρίνισε ότι εννοούσε το «πως σώθηκε στη συνέχεια;».
Ειδήσεις από 'κει και κάτω είδατε;
Σωθήκαμε!